ΤΟ ΠΙΣΤΟΛΙ: Ένα περιστατικό που δείχνει τους κινδύνους του επαγγέλματος....
ΤΟ ΠΙΣΤΟΛΙ
Κυριακή βράδυ και ώρα περίπου 11.30 μμ,επιβιβάζω ένα άνδρα ηλικίας 36 περίπου και υπό επήρεια αλκοόλ.Πού πηγαίνουμε ρωτάω; Νά τη σκοτώσω μου απαντάει,ώχ λέω από μέσα μου εδώ έχουμε σοβαρό πρόβλημα.Ποιά να σκοτώσεις συνεχίζω για να μπορέσω να ανοίξω κουβέντα και να τον ψυχολο-γήσω ,εκείνος με κύτταξε για λίγο και δάκρυσε.Ύστερα ξέσπασε σε βουβό κλάμα.Έβγαλε απο τη μέση του ένα περίστροφο το ακούμπησε στο ταμπλώ του ταξί και μου λέει:Μ'αυτό.Πάγωσα!!!Αμάν σκέφτομε την έβαψα ο τύπος είναι μεθυσμένος...αλλά και αποφασισμένος να κάνει έγκλημα.Μού πέρασε απο το μυαλό να κτυπήσω sos με τον ασύρματο στην εταιρία που συνεργάζομε,όμως δεν ήταν εύκολο.Δεν πηγαίνεις στο σπίτι σου του λέω να πέσεις για ύπνο και αύριο που θα ξυπνήσεις το ξανασκέφτεσε.Πλάκα μου κάνεις ρε φίλε τράβα εκεί που σου λέω και θα δείς εκεί τι θα της κάνω.Εντάξει λέω πές μου πρός τα πού πηγαίνουμε;.Αργυρούπολη μου λέει.Πού στην Αργυρούπολη ρωτάω;Στήν οδό..........υπάρχει μια καφετέρια με το όνομα.........μού λέει. Δέν την ξέρω αυτή την καφετέρια του λέω,προχώρα προς εκεί και θα σου δείξω απαντάει. Προχωράω προς τα εκεί και σε 10 λεπτά περίπου βρεθήκαμε έξω από την καφετέρια,που για καλή τύχη η γυναίκα του δεν ήτανε εκεί. Τώρα πού πηγαίνουμε ρωτάω; όπου ν' ναι αρκεί να την βρω και να την καθαρίσω μου απαντάει. Προχωρούσαμε για 15 λεπτά περίπου άσκοπα και στο μεσοδιάστημα αυτό ο τύπος μονολογούσε με τη τρόπο θα την σκότωνε και συνεχώς κράδανε το όπλο δεξιά και αριστερά,προσπαθούσα πάντα με τρόπο να μην είμαι στόχος στην κάννη του όπλου γιατί το κακό δεν αργεί να γίνει. Το άσχημο ήταν πως σε όλο αυτό το διάστημα δεν είδα ούτε ένα περιπολικό της αστυνομίας για να τους έκανα κάποιο σινιάλο με τρόπο για να με σταματήσουν. Έχουμε φθάσει περίπου στο τελείωμα της οδού Ηλιουπόλεως και σε κάποια στιγμή ο τύπος μου λέει: σταμάτα εδώθα σκεφτώ που αλλού μπορώ να την βρω και θα πάω με το δικό μου αμάξι,αφού με πλήρωσε μου ξαναλέει: Ρέ φίλε μήπως πάω να κάνω μαλ......α και θα μπω στην φυλακή τζάμπα και όχι τίποτε άλλο έχω και παιδί μικρό. Βρήκα λοιπόν την ευκαιρία και τον συζήτησα για πολύ ώρα εξηγώντας του με τρόπο πώς το όπλο δεν είναι η μόνη λύση στις διαφωνίες μας,τον έβλεπα ότι είχε αρχίσει να ξεμεθάει σιγά—σιγά και μπορούσα να τον κουβεντιάζω γιατί του είχανε φύγει και τα πολλά νεύρα που είχε στην αρχή της διαδρομής, και που ήτανε αποτέλεσμα του ποτού που είχε καταναλώσει νωρίτερα ο τύπος. Μετά από 20 λεπτά συζήτησης που είχαμε γύρω από το θέμα του μου ζήτησε ειλικρινά συγνώμη βγήκε από το ταξί και έφυγε με το κεφάλι σκυφτό. Ξεκίνησα λοιπόν για το υπόλοιπο της βάρδιας μου μονολογώντας...ρε τι τραβάει ο κόσμος,ωστόσο το πρόβλημα έπρεπε να γίνει παρελθόν άμεσα γιατί ο επόμενος πελάτης σε λίγο θα έμπαινε στο ταξί και θα έλεγε το δικό του πρόβλημα.
