Αγαθή Γ. Γιάννου:Χαραυγή το όμορφο όνειρό μου
Χαραυγή: Το όμορφο όνειρό μου
Αγαθή Γ. Γιάννου
(Σικάγο)
Γειά σας απο το όμορφο Σικάγο!
Το όνομά μου είναι Αγαθή Γεωργίου Γιάννου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Σικάγο. Από όταν γεννήθηκα είχα μαγνητόφωνο δίπλα στην κούνια μου και άκουγα ηπειρώτικα τραγούδια. Ο μπαμπάς με κοίμιζε τραγουδώντας μου το «μια κοπέλα απ’ το Πωγώνι». Στο αυτοκίνητο ο μπαμπάς εβαζε ηπειρώτικα καθε φορα οπου πηγαιναμε.
Στο χωριο εχω ερθει μονο μια φορα αλλα το αγαπαω τοσο πολυ. Απο μικρη ακουγα ιστοριες για το χωριο απο τον μπαμπα μου και ηθελα τοσο πολυ να το επισκευτω. Το καλοκαιρι του 2008 το ονειρο μου εγινε πραγματικοτητα. Η μαμα και ο μπαμπας με εστειλαν διακοπες στην Ελλαδα και θα ημουν εκει για το πανιγυρι του χωριου. Δεν θα ξεχασω ποτε την χαρα μου οταν η θεια μου, αδελφη του μπαμπα ειπε ξεκιναμε για το χωριο. Ηταν το πρωι στις 19 Ιουλιου, και μπηκαμε στο αυτοκινητο απο το Ζεφυρι με προορισμο την Χαραυγη. Αισθανομουν σαν να μου χαρισαν τον κοσμο ολο. Ειχαμε μαζι μας και τον θειο του μπαμπα το Παναγιωτη Γιαννο (Γιωτη Τσουρη) και στο χωριο μειναμε στο σπιτι του. Ο παπους ηταν χαρουμενος και αυτος που πηγαινε στο πανηγύρι και καθε φορα ελεγε σε μενα και το ξαδελφο μου οτι μας τα χαρισει ολα οτι εχει. Οταν φτασαμε εκει δεν χωρταιναν τα ματια να βλεπω το απιστευτο τοπιο, την πανεμορφη εκκλησια του Αγιου Δημητριου προστατη του χωριου μας, την πλατεια με το συντριβανι. Στην πλατεια εχαν μαζευτει αρκετοι χωριανοι και μαζι τους ο νονος μου Θανασης Βασιλειου και οταν τον ειδα ετρεξα να τον χαιρετησω. Τα κλαρινα αρχισαν να παιζουν και αισθανομουν σαν να ημουν σε ονειρο που δεν ηθελα να ξυπνησω. Δεν ακουγονται το ιδιο τα κλαρινα στο χωριο οπως στην Αμερικη. Ειναι πολυ πιο γλυκια η μουσικη στο χωριο. Ολο το βραδυ ακουγα τη μουσικη και χορευα δεν ηθελα να φαω τιποτα. Καθησαμε στο χωριο τεσσερες μερες, οι πιο ωραιες μερες της ζωης μου! Πηγαμε και ειδαμε τα εξωκλησια και κατεβηκαμε και στο ποταμι με το κρυο ολοκαθαρο νερο και την ειδυλιακη θεα. Ολα ηταν τοσο ομορφα σαν μια θεικη ζωγραφια. Οταν εφτασε η ωρα να φυγουμε για την Αθηνα με επιασε ενας κομπος στο λαιμο και ηθελα να κλαψω σαν μικρο παιδι να με αφησουν να καθησω στο χωριο. Με μιση καρδια πηγαινα και εβαλα την θεια μου να μου υποσχεθει οτι το δεκαπενταυγουστο θα ειμαστε παλι στο χωριο. Δεν τα καταφερα ομως να παω παλι στο χωριο οπως ηθελα γιατι επρεπε να γυρισω στην Αμερικη. Καθε χειμωνα εδω στο Σικαγο ονειρευομαι τις αξεχαστες μερες που περασα στο χωριο και δεν με ενοχλει το πολικο κρυο η το χιονι.