Ανήκει στην οικογένεια των Χεδροπών (Papilionaceae) και άλλες ονομασίες του είναι Σπαλάχτρι, Σπαλάθρι και Ασφάλαθος. Με την ονομασία «Ασπάλαθος» το φυτό αναφέρεται από το Διοσκουρίδη. Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι με τα ακανθωτά κλαδιά του Ασπάλαθου κτυπούσαν και τιμωρούσαν τους τυράννους στον Άδη. Είναι ακανθώδης θάμνος που μπορεί να έχει μεγάλη ανάπτυξη, ιδίως σε περιοχές με πλούσιο χώμα και κάτω από κατάλληλες συνθήκες. Ολόκληρο το φυτό καλύπτεται από αγκάθια, ανάμεσα στα οποία βγαίνουν τα κίτρινα πολυάριθμα άνθη του. Ανθίζει την Άνοιξη και -ανάλογα με το υψόμετρο- διατηρεί τα άνθη του μέχρι τον Μάιο. Όταν είναι ανθισμένο το φυτό στολίζει τις πλαγιές και προσφέρει μοναδικές στιγμές ομορφιάς, αλλά όταν ξεραθεί είναι επικίνδυνο λόγω των μυτερών αγκαθιών του.

Από αυτό το φυτό τα ζώα μπορούν να φάνε μόνο τις ανθισμένες κορφές, ενώ οι μέλισσες δεν μπορούν να τρυγήσουν τα άνθη του. Η ρίζα του είναι καλή τροφή για τα κατσίκια του βουνού, που σκάβουν το χώμα και την τρώνε τους καλοκαιρινούς μήνες όταν τα γυμνά βουνά είναι αφιλόξενα και ξερά.Ο Ασπάλαθος χρησιμοποιείται ως προσάναμμα για το άναμμα του φούρνου. Ιδίως οι ρίζες του κάνουν χοντρά κάρβουνα για το ψήσιμο των ψωμιών ή για τη διατήρηση της φωτιάς στο τζάκι, τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες. Οι κάτοικοι παλαιότερα έφτιαχναν «φραγμούς» τοποθετώντας θάμνους από σπαλάθρια στο πάνω μέρος των τοίχων από ξερολιθιά που χώριζαν τα χωράφια τους, εμποδίζοντας έτσι τα ζώα να μπουν στα καλλιεργημένα χωράφια.