Σύλλογος Ηπειρωτών Άνω Λιοσίων. Βραβεύεται στην Πίτα του Ηπειρώτη 2019, την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου, μετά τις 10.00' το πρωί, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος βραβεύει τον προαναφερόμενο πολυπληθέστερο Ηπειρώτικο αποδημικό Σύλλογο των Ηπειρωτών Άνω Λιοσίων, για τη διατήρηση, προώθηση και μεταλαμπάδευση του Ηπειρώτικου Πολιτισμού και της Ηπειρώτικης Παράδοσης στην Ελλάδα και την αλλοδαπή.
Το Δ.Σ. της ΠΣΕ, στην τελευταία συνεδρίαση του, αποφάσισε ομόφωνα να βραβεύσει τον Σύλλογο Ηπειρωτών Άνω Λιοσίων, ύστερα από πρόταση του Αντιπροέδρου της Κώστα Κωνή, για την προσφορά του. Βεβαίως ο Σύλλογος είναι οι άνθρωποι του, τα μέλη του, το Διοικητικό Συμβούλιο του, τα μέλη του Προεδρείου του και οι επιλεγμένοι συνεργάτες τους στα τμήματα που δραστηροποιούνται και ο Πρόεδρος του, ο επικεφαλής αυτού του πετυχημένου πολιτιστικού οικοδομήματος που έχει στηθεί εκεί στα Άνω Λιόσια και εν προκειμένω σήμερα ο καθ΄όλα άξιος Χρήστος Ρούσσας.
Είναι πολλοί οι λόγοι που μπορούσε να επικαλεστεί για να επιχειρηματολογήσει ο Αντιπρόεδροε της ΠΣΕ γιατί πρέπει να επιβραβευτεί ο Σύλλογος. Εστίασε μόνο στην πολιτιστική αναφορά, στον πολιτισμό, αυτό δηλαδή που έχει αναγάγει ως προτεραιότητα του ο Σύλλογος.
Tι είναι λοιπόν Πολιτισμός; Ίσως η ικανότητα του ανθρώπου να οργανώνει, πάντα εξ αρχής, τη ζωή του σε όλα τα επίπεδα, υλικά, ψυχικά και πνευματικά, κάτι που έκανε η Διοίκηση του Συλλόγου, η σημερινή Διοίκηση, ύστερα από μιά περίοδο αδράνειας και περιθωριοποίησης.
Ένα καθολικό πλαίσιο αξιών και συμπεριφορών, που εναρμονίζει τη συλλογική και ατομική ζωή μιας κοινωνίας, ρυθμίζει τις σημασίες της και δίνει στον καθένα, σε μια ανταγωνιστική διαλεκτική ανάμεσα στο άτομο και τους άλλους, τη θέση του σ’ ένα ανοιχτό σύνολο, κάτι που έγινε υπό την καθοδήγηση του Προέδρου Χρήστου Ρούσσα.
Δεν είναι ένα προϊόν που παράγεται και καταναλώνεται, όπως υπονοεί η φράση για τη βαρειά βιομηχανία της χώρας, δεν είναι κάτι απέναντί μας, αλλά είναι οι ίδιοι, τα μέλη του Συλλόγου, οι Ηπειρώτες των Άνω Λιοσίων και η τοπική κοινωνία. Είναι μια δραστηριότητα, μια ενεργητική στάση, μια ζώσα κατάσταση. Ενώ ο παλαιός διαχωρισμός του σε culture και civilization, δηλαδή σε πνευματικό/κοινωνικό και υλικό πολιτισμό (με εννοιολογικές αποχρώσεις βέβαια στις διάφορες γλώσσες) δεν είναι πολύ χρήσιμος, για την περίπτωση του εν λόγω Συλλόγου, γιατί και ο υλικός πολιτισμός διαμορφώνεται πέρα από τη χρηστικότητα των αντικειμένων και με αισθητικές αρχές και πνευματικές σημασίες και συμβολισμούς, ενώ αποδείχθηκε στις δράσεις και τις πρωτοβουλίες τους πιο χρήσιμος ο διαχωρισμός ανάμεσα στον υπαρκτό και ιδεατό πολιτισμό, που με τον πρώτο ασχολείται ο κοινωνικός και υλικός βίος, οι θετικές επιστήμες, οι πράξεις και σκέψεις γύρω από την πραγματικότητα, με το δεύτερο οι ανθρωπιστικές επιστήμες και ο φαντασιακός κόσμος της τέχνης.
Κάτω από τη δαμόκλεια σπάθη της globalization ιδιαίτερη σημασία για τον Σύλλογο των Ηπειρωτών έχει αποκτήσει η προστασία της ποικιλίας των τοπικών ηπειρώτικων και ανά γεωγραφικό διαμέρισμα της πατρώας γης πολιτισμών, αλλά και των ατομικών, στο βαθμό που αποτελούν μια δεξαμενή εναλλακτικών λύσεων για προβλήματα που ανακύπτου αναπόφευκτα σε εθνικό ακόμη επίπεδο λόγω της παγκοσμιοποίησης από τη δραματική μείωση των ποδογετούμενων επιλογών, είτε σε ένα νοητικό επίπεδο είτε σε πρακτικό, στη θανατηφόρα ομοιομορφία και μονοτονία του ενός μοναδικού πολιτισμού, του Αγγλοσαξωνικού, που σταδιακά επιδιώκεται σε διεθνή δεδομένα και τείνει να επιβληθεί παντού. Επειδή όμως στην ιστορία τα πράγματα έρχονται πάντα αλλιώς (θυμόσαστε το 1984 του George Orwell;), οι τοπικοί ηπειρώτικοι και ατομικοί πολιτισμοί που προάγει ο Σύλλογος αντιστέκονται και ποικιλόμορφη σύνθεση θα επιτυγχάνεται με κάθε διαφορετικό τρόπο. Για τον Σύλλογο η ομοιομορφία είναι νέκρα η ποικιλομορφία ζωή. Έτσι η καταγραφή και μελέτη ιστορικών, εξωευρωπαϊκών, μικρών και μεγάλων, εναλλακτικών και ατομικών πολιτισμών, έργο της λαογραφίας, εθνολογίας, κοινωνικής και πολιτισμικής ανθρωπολογίας, κοινωνιολογίας κτλ. είναι έργο που απασχολεί τους διοικούντες.
Αυτό το θέμα μας φέρνει άμεσα στη σημασία των παραδόσεων, γιατί εκείνες είναι που αντιστέκονται στην άκριτη μίμηση του σημερινού δυτικού προτύπου. Το τι είναι παράδοση (tradition), είναι ένα πολύ ουσιαστικό θέμα. Η έννοια ουσιαστικά δεν προσδιορίζει κάποιο περιεχόμενο, αλλά στέκεται στον τρόπο μεταβίβασης μιας προηγούμενης πολιτισμικής κατάστασης προς τις επόμενες γενεές, είναι απλώς μια θετική και προφυλακτική στάση απέναντι στο παρελθόν, αλλά ταυτόχρονα και μια δράση και πρακτική ιδεολογικά και νοσταλγικά φορτισμένη (σκεφτείτε μόνο τους τόσους πολιτιστικούς, τοπικούς και εξωραϊστικούς συλλόγους που υπάρχουν), και εν ονόματι της παράδοσης γίνονται πολλά και διαφορετικά πράγματα: είναι μια ενεργητική διαδικασία που απαιτεί αποφάσεις, επιλογές, δράσεις, και αναστοχασμούς, και η λέξη παράδοση βρίσκεται στο λεξιλόγιο του πολιτισμού, της θρησκείας, της πολιτικής, της κοινωνίας, της δημοσιογραφίας, της διανόησης κτλ. Και αυτό το κάνουν με τον δέοντα σεβασμό όλα τα μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου.
'Ολα αυτά και πολλά άλλα διακονεί ο εν λόγω Σύλλογος, οπότε δικαίως βραβεύεται.
