Οι κόκκινοι στυφοί καρποί της, τα κράνια, ήσαν τα παλιά τα χρόνια η αμβροσία των φτωχών ανθρώπων του χωρίου και των βοσκών, μαζί με τα βατόμουρα και τα γκόρτσα. Ωριμάζουν τις αρχές Αυγούστου. Λόγω της μεγάλης στιφάδας τους θεωρούνται τα κράνια - μαζί με τα άγρια σούρβα - δραστήριο φάρμακο κατά της ευκοιλιότητας. Όταν ωριμάσουν καλά τα κράνια, είναι νοστιμότατα. Μερικές μάλιστα ποικιλίες, οι μοσχοκρανιές, δίνουν αρωματικότατους καρπούς με τους οποίους οι γυναίκες του χωριού παρασκεύαζαν νοστιμότατο γλυκό πελτέ.

Επίσης τα κράνια χρησιμοποιούνται για την παρασκευή ενός τοπικού λικέρ, γνωστό σαν «Βισύ». Αυτό παρασκευάζεται με πρώτη ύλη τσίπουρο ή κονιάκ. Μέσα στο μπουκάλι προσθέτουν ώριμα κράνια. Το μπουκάλι τοποθετείται στον ήλιο, όπου επιταχύνεται η ζύμωση των καρπών αυτών. Μετά την ολοκλήρωση της ζύμωσης το μίγμα σουρώνεται και είναι έτοιμο για κατανάλωση.

Στα πολύ παλιότερα χρόνια τα κράνια πρέπει να είχαν και μαγικές ιδιότητες, αν πιστέψουμε στον Όμηρο που βεβαιώνει ότι η φοβερή Κίρκη παρέθε-σε στον Οδυσσέα και την παρέα του, για τροφή, «καρπόν κρανείας και άκυλλον βάλανον», κράνια δηλαδή και πουρναρίσια βαλανίδια.To ξύλο της κρανιάς είναι σκληρότατο και αντοχής σε θραύση. Tα πιο γερά γκλιτσόξυλα των τσοπάνων γίνονται από νεαρούς βλαστούς κρανιάς. Κρανίσες βέργες χρησιμοποιούσαν και οι δάσκαλοι, για το εκπαιδευτικό τους έργο και όχι μόνο… «Ακάρδιον και στερεόν όλον, όμοιον κέρατι την πυκνότητα και την ισχύν», χαρακτηρίζει το κρανόξυλο ο Διοσκουρίδης.Από ξύλο κρανιάς κατασκευάστηκε ο Δούρειος Ίππος της Τροίας. Κρανίσια ήσαν τα δόρατα των αρχαίων θηρευτών και των πολεμιστών του Μεγ. Αλεξάνδρου.