Δήλωση του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων κ. Κωνσταντίνου Τασούλα για την 49η επέτειο από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας
Ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, κ. Κωνσταντίνος Τασούλας, με αφορμή την 49η επέτειο αποκαταστάσεως της δημοκρατίας έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Η εφετινή 49η επέτειος αποκαταστάσεως της δημοκρατίας συμπίπτει με την επέλαση μιας παρατεταμένης πύρινης λαίλαπας, ένα ακόμη τοπικό χτύπημα μιας παγκόσμιας κλιματικής κρίσης που εξελίσσεται γρηγορότερα ακόμη και από τις δυσοίωνες προβλέψεις.
Η δημοκρατία μας όμως, δεν είναι πια αυτοαναφορική. Έχει αποδεδειγμένα ωριμάσει και έχει χειραφετηθεί από εγγενείς της αδυναμίες.
Απομένει να γίνεται ολοένα και πιο αποτελεσματική, ενόψει και της λεγόμενης νέας γενιάς δικαιωμάτων που η εποχή, η πρόοδος, ή οι παρενέργειές της, γεννά.
Η μεγαλύτερη πρόκληση για αυτό το πιο αξιοπρεπές αλλά και πιο ευαίσθητο πολίτευμα, είναι το να τα βγάλει πέρα με την κλιματική απειλή, πριν ανοίξει εντελώς «το φρέαρ της αβύσσου», και να προστατεύσει το απαιτητικό δικαίωμα για υγιές περιβάλλον.
Η χώρα μας υπήρξε και αναγνωρίζεται ως η κοιτίδα της δημοκρατίας. Σειρά έχει τώρα η επίτευξη μιας δημοκρατίας μαχόμενης και αποτελεσματικής με την αποκατάσταση της κλιματικής ισορροπίας και την προστασία της ίδιας της ζωής από τις συνέπειες της κατασπατάλησης των γήινων πόρων.
Η χώρα μας ήδη προηγείται πολλών άλλων χωρών στην πραγματοποίηση των στόχων της συμφωνίας των Παρισίων, για την προστασία του περιβάλλοντος, χάρη στο Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα, αλλά και στις πρωτοβουλίες για την επίτευξη των περιβαλλοντικών στόχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι ανάγκες όμως είναι τελικά πολύ πιο επιτακτικές, έτσι και οι πρωτοβουλίες μας και η συμπεριφορά μας θα πρέπει να ανταποκρίνονται σε αυτές τις ανάγκες. Και εδώ η συναίνεση δεν είναι όρος πολιτικού πολιτισμού, αλλά αδήριτος όρος αποτελεσματικότητας.
Η εφετινή επέτειος της αποκαταστάσεως της δημοκρατίας, μιας αποκαταστάσεως που έγινε κάτω από την καταθλιπτική σκιά της κυπριακής τραγωδίας, που οφείλουμε να μη τη λησμονούμε, μας αναγκάζει να αναθέσουμε, μεταξύ άλλων, στη δημοκρατία μας -δηλαδή στους εαυτούς μας- την πιο βαριά ευθύνη που η πραγματικότητα γύρω μας αναδεικνύει ζοφερά, την αποκατάσταση δηλαδή της κλιματικής ισορροπίας και την προστασία της ίδιας της ζωής, ώστε και η δημοκρατία και οι επέτειοι της να εξακολουθήσουν να έχουν νόημα».
