Αν είναι λοιπόν για κάτι να δυσανασχετήσουμε, ας είναι η γενοκτονία που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας.
Προσωπικά δεν μπορώ να βάλω στο ζύγι την ενόχληση του τουρίστα που αισθάνεται ότι απειλείται από τις διαμαρτυρίες ή τις παλαιστινιακές σημαίες απέναντι στη
γενοκτονία.
Προφανώς δεν μου φταίνε τα συγκεκριμένα μεμονωμένα φυσικά πρόσωπα. Άλλωστε οι διαμαρτυρίες μέχρι σήμερα ήταν αποκλειστικά συμβολικού και γενικού χαρακτήρα.
Και προσωπικά έχω επιμείνει πολύ καιρό τώρα στο ότι έχουμε φίλους και συντρόφους στο Ισραήλ. Και στο ότι ο αγώνας τους μέσα στη χώρα τους είναι πολύ σπουδαίος, πολύ δύσκολος και πολύ συγκινητικός.
Μόνο που οι φίλοι και οι σύντροφοί μας στο Ισραήλ δεν κάνουν διακοπές αυτόν τον καιρό.
Ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο, ναι. Για να μιλήσουν για το έγκλημα που κάνει η κυβέρνησή τους. Για να συμμετέχουν σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό ή σε πρωτοβουλίες ισραηλο-παλαιστινιακού διαλόγου και φιλίας.
Εκεί τους συναντάμε, μιλάμε μαζί τους, μοιραζόμαστε την προσπάθειά τους.
Και συχνά αντιμετωπίζουν την καταστολή και την τιμωρία από την κυβέρνησή τους.
Ακόμα όμως κι αν κάνουν διακοπές, αν βρεθούν δηλαδή ταξιδεύοντας ιδιωτικά, για δουλειά ή ως τουρίστες, στους δρόμους της Αθήνας, της Σύρου, του Παρισιού, της Λισαβόνας, δεν πρόκειται να θιγούν αν πέσουν πάνω σε ένα σύνθημα ή σε μια πρωτοβουλία αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Μάλλον θα επιδοκιμάσουν χαμογελώντας ή θα μπουν κι εκείνοι στο πλήθος.
Όπως έκαναν οι δημοκρατικοί άνθρωποι από την Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία, όταν κάποιοι στο εξωτερικό διαμαρτύρονταν κατά της κυβέρνησής τους.
Όπως έκαναν οι Αμερικανοί που διαφωνούσαν με την κυβέρνησή τους, όταν το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα διαμαρτύρονταν για τον πόλεμο στο Βιετνάμ ή αργότερα στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και αλλού.
Όπως έκαναν όλοι οι άνθρωποι στη Γαλλία, στο Βέλγιο και στις άλλες αποικιοκρατικές δυνάμεις, που δεν ασπάζονταν την εκμετάλλευση και την αγριότητα των κρατών τους, όταν οι αποικίες ξεσηκώνονταν για την ανεξαρτησία τους και ο δημοκρατικός πλανήτης στεκόταν δίπλα τους.
Όπως κάνουν οι Τούρκοι αριστεροί, όταν οι αγωνιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα καταδικάζουν την κυβέρνηση Ερντογάν και δηλώνουν την αλληλεγγύη τους στους Κούρδους της Τουρκίας.
Όπως κάνουν οι Ρώσοι που αντιστέκονται στο καθεστώς Πούτιν, όταν το κίνημα ειρήνης καταδικάζει την εισβολή της χώρας τους στην Ουκρανία και δηλώνει την αλληλεγγύη του στον λαό της.
Δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν από αυτούς να δυσανασχετεί μπροστά σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης προς τα θύματα της κυβέρνησής του.
Αν είναι λοιπόν για κάτι να δυσανασχετήσουμε, ας είναι η γενοκτονία που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας.
Αγλαΐα Νάτσικα
Καθηγήτρια Μουσικής
Συντονίστρια Νέας Αριστεράς Άρτας
