Ηταν περασμένα μεσάνυχτα στον καταυλισμό της Ειδομένης και οι πέντε χιλιάδες πρόσφυγες πάσχιζαν να βολευτούν για να περάσουν μια ακόμα υγρή νύχτα, κάποιοι σε σκηνές των ανθρωπιστικών οργανώσεων ή ατομικές, και οι περισσότεροι, άλλοι τυλιγμένοι σε κουβέρτες, και μερικοί χωμένοι σε υπνόσακους, στο ύπαιθρο με την ελπίδα να ανοίξουν το πρωί τα σύνορα.

Μια γυναικεία κραυγή σκίζει τη νύχτα, αναστατώνει τον καταυλισμό: «Police help, police...»., φώναζε έντρομη και έδειχνε πίσω της την σκηνή. Τι συνέβαινε; η πρόεδρος του τοπικού κοινοτικού διαμερίσματος Ειδομένης κ. Ξανθίππη Σουπλή, που έτυχε να είναι παρούσα, λέει στην «Κ» ότι δυο πρόσφυγες είχαν μαχαιρωθεί για το ποιος θα καταλάβει μια θέση στην σκηνή για να κοιμηθεί...

«Τέτοια περιστατικά αποτελούν καθημερινό φαινόμενο, τα χειρότερα όμως είναι μπροστά μας, σε λίγο θα πέσει πείνα στον καταυλισμό καθώς οι προσπάθειες των ανθρωπιστικών οργανώσεων να θρέψουν όλον αυτόν τον κόσμο δεν επαρκούν...», λέει.

Η κ. Σουπλή γίνεται καθημερινά μάρτυρας δύσκολων περιστατικών στον καταυλισμό και τα γύρω χωράφια όπου οι πρόσφυγες περνούν δύσκολες ώρες.

«Στήνονται με τις ώρες στην ουρά για λίγο φαγητό. Στον καταυλισμό δίνονται δυο χιλιάδες μερίδες την ημέρα, αυτή είναι η δυνατότητα. Ομως εδώ έχουν μαζευτεί εφτά χιλιάδες στόματα, πως να τους ταΐσουν; είναι άνθρωποι δεν μπορείς να τους πετάς ένα κομμάτι ψωμί. Οταν σύντομα θα τελειώσουν και τα λεφτά που ξοδεύουν για να αγοράζουν κάτι από τις καντίνες , θα αρχίσουν να πεινάνε, θα έχουμε εδώ μια θάλασσα πεινασμένων...».

Προοπτική να εγκαταλείψουν, τουλάχιστον με την θέλησή τους, τον χώρο δεν διαφαίνεται. Και καθώς συσσωρεύονται κατά εκατοντάδες ή και χιλιάδες καθημερινά άλλοι από τα ενδότερα της Ελλάδα, το φάσμα ανεξέλεγκτων καταστάσεων διαγράφεται ορατό.

Ο κίνδυνος «ανάφλεξης» με μαζική και βίαια εισβολής απελπισμένων στο έδαφος της ΠΓΔΜ, πλανάται στην Ειδομένη. Συσσωρεύεται επικίνδυνα εύφλεκτη «ύλη», με απελπισμένους ανθρώπους που το μόνο το οποίο βλέπουν μπροστά τους είναι ο δρόμος προς τα Σκόπια και από εκεί βορειότερα.

Όσο παραμένουν εγκλωβισμένοι στα σύνορα και αισθάνονται ότι η προοπτική να περάσουν τον φράχτη αχνοσβήνει, τόσο μεγαλώνει η οργή η οποία όλοι φοβούνται πως είναι θέμα χρόνου να ξεσπάσει.

Οι δραματικές συνθήκες διαβίωσης λειτουργούν ως «καύσιμο» για την έκρηξη. «Όλοι ψάχνουν έναν γιατρό, ένα μπουφάν για το παιδί τους...», αναφέρει η πρόεδρος του κοινοτικού διαμερίσματος.

«Χθες μια γυναίκα στον καταυλισμό με τραβούσε κρατώντας το σαράντα ημερών παιδάκι της ικετεύοντας με να της δώσω μια κουβέρτα για να ζεστάνει το μωρό. Τις νύχτες γίνεται μάχη για το ποιος θα καταλάβει μια θέση στην στάση του λεωφορείου για να κοιμηθεί, όπως να ναι θα έχουμε και εισβολή στα σπίτια; του χωριού. Τι να κάνουν οι άνθρωποι νηστικοί, άρρωστοι και ξενυχτισμένοι; πόσο θα αντέξουν».

Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα, το ερώτημα που αιωρείται στην Ειδομένη είναι πόσο όμως θα αντέξει και το «οχυρό», που έχουν υψώσει στη νεκρή ζώνη οι αρχές της γείτονος με την προτροπή και την οικονομική, τεχνική και αστυνομική-μέχρι και εκπαιδευμένα λυκόσκυλα έστειλαν- βοήθεια κάποιων ευρωπαϊκών κρατών, και δεν θα σαρωθεί από στιγμή σε στιγμή από το ποτάμι των απελπισμένων και οργισμένων προσφύγων που κυλάει διαρκώς φουσκωμένο απειλώντας να σαρώσει στο διάβα του, φράχτες και ανθρώπινα αναχώματα. 
http://www.kathimerini.gr/