ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΠΗΓΙΩΤΩΝ ΑΡΤΑΣ 28-3-2016
«ΑΝΕΞΟΦΛΗΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΧΡΕΟΣ Η ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ
ΤΗΣ ΓΕΦΥΡΑΣ ΚΟΡΑΚΟΥ»
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 28 ΜΑΡΤΙΟΥ 1949 ΑΝΑΤΙΝΑΧΤΗΚΕ Η ΘΡΥΛΙΚΗ
ΓΕΦΥΡΑ ΚΟΡΑΚΟΥ ΘΥΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΣΠΑΡΑΓΜΟΥ
Κλείνουν σήμερα 67 χρόνια από την αποφράδα εκείνη ημέρα της 28ης Μαρτίου 1949 Της ανατίναξης της Θρυλικής Γέφυρας Κοράκου. Τότε που αδελφικά χέρια, Ελληνικά χέρια, χέρια των ανδρών του Δημοκρατικού Στρατού μέσα στη δίνη του εμφυλίου σπαραγμού προέβησαν στην απονενοημένη αυτή ενέργεια, προφανώς σε μια προσπάθεια να ανακόψουν την επίθεση που δέχονταν,από τον Εθνικό Στρατό, σε μια από τις σημαντικότερες και φονικότερες μάχες του Εμφυλίου. Δεν υπάρχει βέβαια δικαιολογία για την καταστροφή της, αλλά δεν είναι και ώρα να καταλογίζουμε ευθύνες ούτε νόημα έχει. Σήμερα ,αποστασιοποιημένοι από τα γεγονότα εκείνης της εποχής επικεντρώνουμε την προσοχή μας σε μία και μόνη προσπάθεια . Στην αναστήλωση της θρυλικής γέφυρας Κοράκου . Είναι μία αυτονόητη ιστορική Υποχρέωση που αφορά όλους μας . Εμείς ως Αδελφότητα Πηγιωτών ΄Αρτας και ως ως μέλος της Διανομαρχιακής -Διαπεριφερειακής Οργανωτικής επιτροπής για την Αναστήλωση της .
Η θρυλική Γέφυρα Κοράκου ήταν το μεγαλύτερο μονότοξο γιοφύρι των Βαλκανίων. Έζησε για 434 χρόνια αντέχοντας σε σεισμούς και τις μανιασμένες κατεβασιές του Αχελώου μέχρι που έπεσε κι αυτή θύμα του Εμφυλίου. Είχε άνοιγμα 48 μέτρα και ύψος 26 μέτρα . Σήμερα έχουν μείνει δύο μικρά κομμάτια της γέφυρας από τις δύο πλευρές του Αχελώου. Η θρυλική Γέφυρα του Κοράκου ή «το Κορακογιοφύρι » ή ποιητικά «του Κόρακα το διόφυρο» ή «του Άσπρου το γιοφύρι»κτίστηκε από τον Αγιο Βησσαρίωνα το 1515
Το θέμα της Αναστήλωσης της Θρυλικής Γέφυρας Κοράκου έφτασε μέχρι τις Βρυξέλλες και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με ενέργειες του συμπατριώτη μας και Ραδοβιζινού Αντώνη Κοσσυβάκη . Είναι ο ίδιος πού έφερε στην Κοιλάδα του Αχελώου την Ευρωπαία Επίτροπος Ανάπτυξης Κορίνα Κρέτσου τον περασμένο Μάιο η οποία μετά την επίσκεψή της στην Ιστορική Μονή Σέλτσου πήγε στα ερείπια της θρυλικής Γέφυρας Κοράκου όπου δήλωσε ότι θα βοηθήσει αν πάει Πρόταση Ανακατασκευής στις Βρυξέλες. Έγιναν δηλώσεις για το θέμα από τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς, από την Επιτρόπου Πολιτισμού Σίλβια Κόστα και άλλους ΄Ελληνες και ξένους Ευρωβουλευτές, και κατόπιν όλοι αναπαυόμεθα. ..
Μηδενίζουμε έτσι την προσφορά του Ηπειρώτη σκηνοθέτη της ΕΡΤ του Νίκου Παπαθανασίου τον δημιουργό του Ντοκιμαντέρ «Η θρυλική γέφυρα Κοράκου» που προβλήθηκε στην Άρτα για πρώτη φορά τον Ιούνιο 2015. Ακυρώνουμε το ψήφισμα της Ημερίδας στις |Πηγές ΄Αρτας το 2010.
Καταργούμε έτσι την Διανομαρχιακή επιτροπή Αρτας Καρδίτσας υπο τον Αργιθεάτη Μενέλαο Παπαδημητρίου και τις προσπάθειές της. Αποποιούμεθα έτσι την στήριξη του Μελετητή των Πέτρινων Γεφυριών του Σπύρου Μαντά αλλά και τόσων άλλων . Απαξιώνουμε έτσι την στήριξη Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης όπως της ΕΡΤ ή Ηπειρώτικων και Θεσσαλικών Μπλογκς και εφημερίδων. Είναι κρίμα..
. Όμως -εξ όσων γνωρίζουμε -δεν έχει εκδηλωθεί καμία ενέργεια από κανέναν και μείναμε στις ευχές. Από πλευράς Περιφέρειας Ηπείρου, περιμένουμε εκδήλωση ενεργειών αφού αποσπάσαμε την υπόσχεσή του κ. Καχριμάνη να βοηθήσει. Ελπίζουμε να κινηθεί ταχύτερα στην υλοποίηση της. Το ίδιο υποθέτουμε ισχύει και για τον Αντιπεριφερειάρχη Άρτας κ. Ψαθά, τον Δήμαρχο Γ. Καραϊσκάκη κ. Π.Μίγδο,καθώς και τις Αυτοδιοικητικές αρχές της Περιφέρειας Θεσσαλίας, Αντιπεριφέρειας Καρδίτσας και του Δήμου Αργιθέας. Όλοι μαζί με μια φωνή Ηπειρώτες και Θεσσαλοί να διεκδικήσουμε την υλοποίηση του αιτήματός που αποτελεί εν τέλει και μια ανεξόφλητη ιστορική υποχρέωση. Αυτή η πολύπλευρη συμμετοχή όλων των προαναφερομένων στην προσπάθεια υλοποίησης πιστεύουμε ότι θα είναι και ποιό αποτελεσματική.
Θα πρέπει όμως να γνωρίζουν όλοι ότι δεν έχουν να κάνουν με αφελείς και αιθεροβάμονες. Έχουν να κάνουν με ξεροκέφαλους και πεισματάρηδες που χρέος τους είναι να εξοφλήσουν την ιστορία.. Το χρωστάμε στον Άγιο Βησσαρίωνα που την έφτιαξε ζητιανεύοντας. Το χρωστάμε Στους Σουλιώτες του Σέλτσου που έπεσαν πολεμώντας μέχρι ενός πάνω της και στα εκατοντάδες γυναικόπαιδα που πνίγηκαν δίπλα της μαζί με τη Λένω Μπότσαρη .Στόν Καραισκάκη που την είχε πέρασμά του. Το χρωστάμε στους προγόνους μας που τη διάβαιναν ζαλιγκωμένοι καλαμπόκι και αλάτι από το Μουζάκι.Το χρωστάμε σ΄αυτούς που μάτωσαν υπερασπίζοντάς την και που έκλαψαν και πόνεσαν όταν ανατινάχτηκε. Κυρίως όμως το χρωστάμε στη μελλοντική γενιά. Αυτή που κληρονομεί και τις μνήμες μας. Αν εμείς τις σκορπίσουμε, τι θα τους δώσουμε; την Ευχή μας;
Επιτέλους ας ξεκινήσει από την Περιφέρεια και το Υπουργείο Πολιτισμού η ανάθεση κύριας μελέτης ώστε να έχουμε κάτι σαν βάση διεκδίκησης. Ζητείται κοινή βούληση. Ας βρεθεί μεταξύ μας . Διότι η πολιτιστική κληρονομιά δεν γνωρίζει σύνορα ούτε τοπικές ιδιοκτησίες. Ανήκει σε όλους . Να ενώσουμε λοιπόν όλοι τις δυνάμεις μας και να απαιτήσουμε επιτέλους έργα και λύσεις . Σ'αυτή την κατεύθυνση θα θέλαμε να συνδράμουν οι δύο Ομοσπονδίες Ραδοβιζινών και Αργιθεατών ως και οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι της περιοχής μας και να συμμετέχουν ενεργά στις προσπάθειες αυτές.
΄Ετσι με αφορμή την σημερινή επέτειο της καταστροφής της ,
ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ
ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΡΚΗΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΗ Η ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΜΑΣ
Ότι δεν απεμπολούμε ούτε για μια στιγμή τις μέχρι τώρα προσπάθειές μας που αφορούν την Αναστήλωση της γέφυρας Κοράκου και της Κούλιας. Ούτε βεβαίως και της θαμμένης στα μπάζα των έργων εκτροπής Ρωμαϊκής γέφυρας της Κουτσοκαμάρας. Ούτε και των υπόλοιπων μνημείων της πολιτιστικής μας κληρονομιάς της ευρύτερης περιοχής που περικλείει η Κοιλάδα του Αχελώου και που έχουν αφεθεί στη μοίρα τους
Ελπίζουμε ότι τα παραπάνω θα βρούν ΄΄ευήκοα ώτα΄΄ και δεν θα μείνει ως μια καταγραφή διαμαρτυρίας ενός Πολιτιστικού Συλλόγου ,και ως τέτοια να αντιμετωπιστεί, διότι σε περίπτωση αδιαφορίας, έπονται και οι ευθύνες όλων .
ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ ΠΗΓΙΩΤΩΝ ΑΡΤΑΣ
ΧΡΗΣΤΟΣ Β.ΚΑΠΕΡΩΝΗΣ
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ της ΓΕΦΥΡΑΣ ΚΟΡΑΚΟΥ(1515-1949)
ΧΡΗΣΤΟΣ Β.ΚΑΠΕΡΩΝΗΣ –ΠΗΓΕΣ ΑΡΤΑΣ
Πετρογέφυρο-Μνημείο μέγιστης ιστορικής και πολιτιστικής σημασίας η θρυλική γέφυρα Κοράκου, έστεκε όρθιο 434 χρόνια στον Αχελώο ή Ασπροπόταμο στα σύνορα Άρτας –Καρδίτσας, κοντά στις Πηγές Άρτας. Αξιόπιστες πληροφορίες και αναφορές για το ιστορικό αυτό γεφύρι αντλούμε από διάφορες πηγές. Τις αξιολογότερες και αξιόπιστες όμως, μας τις δίνει ο μελετητής Σπύρος Μαντάς (Πρόεδρος του ΚΕ.ΜΕ.ΠΕΓ) στο βιβλίο του «Τα Ηπειρώτικα Γεφύρια» πού σήμερα είναι ένας απέραντος θησαυρός γνώσης των γεφυριών
Το πέρασμα από την Ήπειρο στη Θεσσαλία (και το αντίστροφο) ήταν πάντα μια μεγάλη περιπέτεια. Ο ταξιδιώτης της εποχής, εκτός από τα ψηλά απότομα βουνά την αγριότητα των Αγράφων ή της οροσειράς της Πίνδου είχε να αντιμετωπίσει και τον Αχελώο, τον μεγαλύτερο μέσα στον ελλαδικό χώρο ποταμό. Δεκάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να τον διασχίσουν, ενώ ένα σωρό μύθοι δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να τονίζουν περισσότερο τις φοβερές «κατεβασιές» του που σκορπούν ανατριχίλα στη θέα τους.Μία καμπάνα μικρή στο μέσον της καμάρας του γεφυριού προειδοποιούσε τους διαβάτες να μην περάσουν την γέφυρα όταν χτυπούσε από τον δυνατό άνεμο. Λέγεται δε ότι όσοι φοβόταν από ίλιγγο να το διαβούν λόγω ύψους, τους έδεναν τα μάτια για να τους περάσουν. Την ονομασία ΄Ασπρος την πήρε από τα ορμητικά νερά του που ασπρίζουν καθώς κυλάνε για το μακρινό Ιόνιο Πέλαγος..
Η γέφυρα Κοράκου ήταν το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων με 48μ. άνοιγμα και 26μ. ύψος. ΄Ενωνε το Πετρωτό (Λιάσκοβο) της Καρδίτσας με τις Πηγές (Βρεστενίτσα) της Άρτας, αλλά και όλα τα χωριά της περιοχής των Ραδοβιζίων και Αργιθέας.
Χτίστηκε το 1515 μ.χ από τον τότε επίσκοπος Λαρίσης Βησσαρίωνα τονΒ΄ σε μία στενωπό του ποταμού αφού η προηγούμενη γέφυρα ( με την σημερινή ονομασία Κουτσοκαμάρα Ρωμαϊκών χρόνων 500μ. ποιο πάνω), είχε καταστραφεί από καθίζηση της περιοχής το 1466 μ.χ. Λέγεται ότι για να εξοικονομήσει τα απαραίτητα για την κατασκευή του χρήματα, αναγκάστηκε να περιοδεύσει τα Βαλκάνια από άκρη σε άκρη. Όταν επέστρεψε ο Άγιος Βησσαρίωνας στη γέφυρα του Κοράκου βρήκε τους κτίστες στο σημείο που θα έκλειναν το τόξο της γέφυρας. Την ημέρα εκείνη έγινε τρομερός σεισμός και η γέφυρα γκρεμίστηκε συθέμελα. Καινούργιο ταξίδι επιχειρεί ο Άγιος στην Ουκρανία και Τσεχοσλοβακία αυτή τη φορά και ύστερα από μερικούς μήνες περιοδεία ξαναγυρίζει στο γεφύρι. Το έργο είχε ολοκληρωθεί.
Στα εγκαίνια μαζεύτηκαν πολλοί κάτοικοι από τα γύρω χωριά. Ο Άγιος στάθηκε στο μέσο του τόξου της γέφυρας, έκανε τον αγιασμό, κι έριξε τον σταυρό στο ποτάμι. «Πώς σας φαίνομαι;» ρώτησε ο Άγιος. «Σαν κόρακας δέσποτα», απάντησε γελώντας το πλήθος που παρακολουθούσε την τελετή με ενθουσιασμό. «Αϊ, γεφύρι του Κόρακα ας είναι τότε το όνομά του» είπε. Στο λόγο του απευθύνθηκε ιδιαίτερα προς τους κατοίκους των Πηγών (Βρεστενίτσης) που ήταν οι πλησιέστεροι στο γεφύρι και τους είπε: «Πάντοτε να προσέχετε το γεφύρι.Να επιδιορθώνετε τη φθορά του. Καθόλου δεν θέλω από τα έσοδα της εκκλησίας σας στη Μητρόπολη μου. Πάντοτε θα είμαι κοντά σας και θα σας προστατεύω...»Και σήμερα ακόμη η κάρα του Αγίου που βρίσκεται στην μονή Δουσίκου μεταφέρεται στις Πηγές όποτε και αν ζητηθεί .Από την μεριά των Πηγών υπήρχε εικόνισμα του Αγίου που άναβαν κερί οι διαβάτες.
Η Γέφυρα Κοράκου υπήρξε ανέκαθεν στρατηγικό σημείο και ήταν επίκεντρο συγκρούσεων. Την διάβαιναν ο Κατσαντώνης. ο Λεπενιώτης ,ο Δίπλας, οι θρυλικοί Μπουκοβαλαίοι, και πολλοί άλλοι. Από αυτή τη γέφυρα πέρασε πολλές φορές ο Γ. Καραϊσκάκης. Tον Δεκέμβριο του 1823 ως αρματολός των Αγράφων, επικεφαλής 800 πολεμιστών διήλθε τη γέφυρα Κοράκου και δια μέσου Βρεστενίτσας, Γρέβιας και Σουμερούς για να δώσει τη μάχη του Σοβολάκου με τους Τούρκους. Απετέλεσε το πολεμικό θέατρο των συγκρούσεων ανάμεσα στους εξεγερθέντες κατοίκους του Ραδοβιζίου και τους Τούρκους. Έτσι φονικότατες πολεμικές συγκρούσεις γινόταν συνέχεια στη γέφυρα Κοράκου ιδίως δε κατά τις επαναστάσεις των Ραδοβιζινών του 1854 του 1866 και του 1878» Δημοτικά ποιήματα πού σώζονται περιγράφουν την αγριότητα των συγκρούσεων αυτών.
.Ο Γάλλος Ιστορικός ο Πουκεβίλ αναφέρει μεταξύ των άλλων για το «Ολοκαύτωμα» των Σουλιωτών στο Σέλτσο -αυτή την ανείπωτη σφαγή-τον Απρίλιο του 1804. «Χωρίς αμφιβολία η γέφυρα Κοράκου θα υπενθυμίζει για πολύ καιρό τα τελευταία τέκνα του Σουλίου που χάθηκαν το 1804 στις όχθες του Αχελώου. Οι δύστυχοι! Εδώ θα έπρεπε να έχει στηθεί ένα μνημείο γι ' αυτούς που να υπενθυμίζει τη θυσία και το θάνατο τους. Ωστόσο δεν τους πρόσφεραν τίποτε άλλο παρά μόνο μια αιματηρή σελίδα στην Ιστορία της Ελλάδος».
