Ιστορίες από το Ταξί.''Η Ληστεία...

Κάπου πρίν 10 χρόνια,2010-11.Είναι περασμένα μεσάνυχτα και περίπου 1.30μμ.

Κινούμαι επί της οδού Αχαρνών με κατεύθυνση το κέντρο. Η κούραση είναι μεγάλη και τα μάτια με το ζόρι κρατιούνται ανοιχτά.

Κι ο λόγος είναι γιατί δεν είχε δουλειά η σημερινή ημέρα και κατά συνέπεια όλα αυτά που σας περιγράφω ήταν τα αποτελέσματα.

Σκέφθηκα μέσα μου. Κατεβαίνω την Αχαρνών και εάν δεν βρώ πελάτη το κλείνω και πάω σπίτι μου. Τουλάχιστον να μη χάσω και τον ύπνο μου. Στο ύψος της Εκκλησίας του Αγίου Νικολάου μέσα από την πλατεία μου κάνει σινιάλο να σταματήσω ένας τύπος περίπου 28 χρονών. Κάτι όμως δεν μου πάει καλά,γιατί ο τύπος προχωράει σχεδόν τρικλίζοντας.

Πλησιάζω σιγά-σιγά και με ασφαλισμένες τίς πόρτες. Τον παρατηρώ από κοντά προσπαθώντας σε κλάσματα δευτερολέπτων να τόν ψυχολογήσω.(Μέρος της δουλειάς μας)... Να καταλάβω τι μέρους του λόγου είναι ο τύπος όπως λέμε και στη γλώσσα μας...

Εκ πρώτης όψεως δεν μου εμπνέει κίνδυνο παρόλο τό δυνατό σωματότυπό του,αλλά αν και δεν ήταν καλός ο φωτισμός διακρίνω αίματα στο γιακά του πουκαμίσου του. Η πρώτη τάχιστη σκέψη ήταν πώς έχει μπλέξει σε καβγά και προσπαθεί τώρα να την κοπανήσει...Περιμένω να δώ και άλλους να τον ακολουθούν... όμως δεν υπάρχει κανείς.

Σταματάω δίπλα του και με μισάνοιχτο τζάμι του μιλάω (καλησπερίζω) για να καταλάβω από την φωνή του μήπως είναι και μεθυσμένος. Εκείνος ακουμπάει πάνω στο αμάξι για να κρατηθεί και με τρεμάμενη φωνή μου λέει: Σε παρακαλώ πήγαινέ με στην καλλιθέα...Είναι απόλυτη ανάγκη. Από πολύ κοντά λοιπόν το τεστάρισμα που του έκανα δεν μου έδειχνε άνθρωπο επικίνδυνο,αλλά κάτι όμως σοβαρό του είχε συμβεί.

Η πρώτη σκέψη μου ήταν πώς από κάπου είχε πέσει.

Ανοίγω τίς ασφάλειες από τις πόρτες,και αφού με ρωτάει πρώτα εάν μπορεί να καθήσει μπροστά γιατί φοβότανε...άνοιξε την πόρτα και κάθησε στο μπροστινό κάθισμα. Καθώς ξεκινάω με κατεύθυνση την Καλλιθέα ο πελάτης μου λέει: Δεν έχω λεφτά επάνω μου,θα σε πληρώσω όταν φθάσουμε. Θα ανέβω μια στιγμή επάνω στο σπίτι και θα σου φέρω τα χρήμματα.

Η αλήθεια είναι πώς δεν φοβήθηκα πώς θα χάσω τα χρήμματα της διαδρομής διότι ο άνθρωπος έδειχνε αυτό που λέμε στην πιάτσα και στην καθ`ομιλουμένη ΣΩΣΤΟΣ!!.

Σε δυό λεπτά έκλεισε τα μάτια του και άκουσα να βγάζει κάποιο βογκητό πόνου. Τον σκουντάω και τον ρωτάω τί συμβαίνει και από το μυαλό μου άστραψε η σκέψη πώς εδώ υπάρχει πρόβλημα και σοβαρό...Ίσως κάποιο μετατραυματικό θέμα...Περιττό να σας πώ πώς εκεί που πρίν από λίγο τα μάτια μου έκλειναν από την νύστα τώρα είχα περάσει στην φάση της υπερέντασης.

Ο πελάτης άνοιξε τα μάτια και μέ κουρασμένη φωνή μου λέει. Έφυγα από το σπίτι της φίλης μου για να βγώ στην Αχαρνών να πάρω Ταξί. Μπαίνοντας στην πλατεία του Αγίου Νικολάου και ενώ τα φώτα ήταν ελάχιστα,ξαφνικά νοιώθω ένα χτύπημα...κάψιμο στο κεφάλι μου και μετά σκοτάδι. Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε αλλά όταν ξύπνησα κατάλαβα πώς είμουν πεσμένος στο πλακόστρωτο της πλατείας και κανά δυό άνθρωποι από πάνω μου προσπαθούσαν να με συνεφέρουν.

Προσπάθησα να ηρεμήσω για λίγο και τους ρώτησα τί συνέβη. Μου απάντησαν πώς τρείς αλλοδαποί βγήκαν από το πουθενά χωρίς αίσθημα φόβου από την παρουσία την δική μας και σε χτύπησαν με λοστό στο κεφάλι. Σου πήραν από πάνω σου ότι είχες και εξαφανίστηκαν απειλώντας και εμάς που τους φωνάζαμε δυνατά μήπως και φοβηθούν.

Οι άνθρωποι ήταν περασμένης ηλικίας αλλά προσπάθησαν να βοηθήσουν συνέχισε και με έβαλαν να καθήσω σε μια καρέκλα πλαστική για να ηρεμήσω λίγο. Αφού κατάλαβα μετα από λίγο πώς συνήλθα βγήκα στην Αχαρνών για ταξί.

Βέβαια από τίς τσέπες μου έλειπαν τα χρήμματά μου περίπου 650 ευρώ το κινητό τηλέφωνο και το ρολόϊ μου. Αφού σταμάτησε να μιλάει του λέω.΄Εχεις καταλάβει πώς ο γιακάς σου είναι γεμάτος αίματα;;Με κοίταξε απορημένος...

Σταματήσαμε να μιλάμε και μετά από λίγο περίπου 3-4 λεπτά μου λέει με τρεμάμενη φωνή. Φίλε με πονάει πολύ το κεφάλι μου και ζαλίζομαι...Τι να κάνω;;Δεν το σκέφθηκα και πολύ. Σήκωσα το μικρόφωνο του ασύρματου κάλεσα το κέντρο του Ραδιοταξί με κωδικό ΕΠΕΙΓΟΝ και ζήτησα να με ενημερώσουν τάχιστα για το πλησιέστερο εφημερεύον νοσοκομείο.

Σε μισό λεπτό το κέντρο με ενημερώνει πώς εφημερεύει το Δημοτικό νοσοκομείο ΕΛΠΙΣ στούς Αμπελόκηπους. Σκουντάω πάλι τον πελάτη και δεν βλέπω να υπάρχει αντίδραση από πλευράς του. Πρέπει σκέφτομαι να έχει λιποθυμήσει.

Ανάβω αλάρμ πατάω κόρνα και φεύγω σφαίρα για το νοσοκομείο. Μπαίνοντας στη λεωφόρο Αλεξάνδρας τον ακούω που μου λέει χαμηλόφωνα που βρισκόμαστε και τι συμβαίνει. Για να μην τον φοβίσω του λέω πώς είναι σχετικά καλά και πώς το πηγαίνω στο νοσοκομείο για προληπτικές εξετάσεις.

Δεν νομίζω να τα άκουσε όλα όσα είπα γιατί ξανά λιποθύμησε. Φθάνοντας στο νοσοκομείο στα επείγοντα κάλεσα σε βοήθεια κάποιον τραυματιοφορέα που είδα στην πόρτα και προσπαθήσαμε μαζί να τον βγάλουμε από το αμάξι και να τον βάλουμε σε φορείο. Στην προσπάθειά μας αυτή ο πελάτης συνήλθε για λίγο και αφού με κοίταξε με δακρυσμένα μάτια μου λέει: Φίλε πώς θα σε πληρώσω τώρα;;;

Δώσε μου ένα τηλέφωνό σου να σε βρώ να σου δώσω τα λεφτά σου. Δεν το σκέφθηκα και πολύ και τα απαντώ: Θα μου τα χρωστάς...Κοίταξε τώρα να γίνεις καλά και τα υπόλοιπα ξέχασέ τα. Ο τραυματιοφορέας σαν πιό έμπειρος μου λέει χαμηλόφωνα πώς είχε σοβαρό τραύμα αλλά το καλό είναι πώς αιμορραγούσε.

Με χτύπησε φιλικά στην πλάτη και κούνησε το κεφάλι του. Τον χαιρέτισα και εγώ με ένα νεύμα μόνο. Καταλάβαμε ο ένας τον άλλο χωρίς να πούμε λέξη. Βγήκα έξω από το νοσοκομείο και πηγαίνοντας πρός το αμάξι είπα μέσα μου...''Θεέ μου βοήθησέ τον''...Το αίμα που είχε πέσει στο κάθισμα του αυτοκινήτου έφυγε μετά από 5-6 πλυσίματα,και όχι τελείως...

Αυτό βέβαια ήταν το λιγότερο,και ούτε καν που το σκέφθηκα. Μακάρι το παλικάρι να έφευγε την άλλη μέρα από το νοσοκομείο υγιέστατος,σκέφθηκα.

Τώρα για τό υπόλοιπο της βάρδιάς μου μη με ρωτήσετε. Το αμάξι ήρθε μόνο του στο σπίτι μου...τρόπος του λέγειν...Μετά από αυτό δεν υπήρχε κουράγιο για τίποτα...