Ιστορίες από το ΤΑΞΙ: ''Το Ατύχημα.''Θεέ μου έτσι θα πεθάνω..

TO ATYXHMA:Είπα μέσα μου...Θεέ μου έτσι θα πεθάνω...

ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ

Το ταξί φίλες και φίλοι δεν έχει μόνο τα δικά του περιστατικά,έχει και αυτά που μου αφηγούνται και κάποιοι πελάτες κατά καιρούς. Ένα από αυτά θα σας το μεταφέρω ακριβώς όπως μου το αφηγήθηκε ο ίδιος ο πελάτης, ο οποίος ήταν 21 ετών.Είμαι φοιτητής επάνω στην Κοζάνη,και πριν από λίγους μήνες ξεκίνησα με το αυτοκίνητό μου να ανέβω,προς την Κοζάνη αφού είχα έρθει για λίγες ημέρες στην Αθήνα να δω τους γονείς μου. Στο μέσον περίπου της διαδρομής είχαν κλείσει οι αγρότες την εθνική οδό διαμαρτυρόμενοι για τα προβλήματά τους προς την κυβέρνηση. Η τροχαία μας έστειλε αναγκαστικά από κάποιο παρακαμπτήριο δρόμο που πρώτη μου φορά περνούσα,η προσοχή μου δε ήταν στραμμένη στο οδόστρωμα πρώτον γιατί ήταν βράδυ και εξάλλου δεν ήταν και καλής ποιότητας( το οδόστρωμα) και συνάμα έριχνε και ένα ψιλόβροχο. Σε κάποια στροφή και ενώ δεν έτρεχα (πήγαινα μόνο με 40—50 χιλιόμετρα) καταλαβαίνω ότι το αυτοκίνητο φεύγει από το δρόμο και ντελαπάρει και μετά απόλυτο σκοτάδι. Δεν ξέρω πόση ώρα είμουν σε αυτή την θέση αλλά όταν συνήλθα γιατί είχα χάσει τις αισθήσεις μου,κατάλαβα πώς είμουν μέσα σε ποτάμι και το αυτοκίνητο ήταν γυρισμένο ανάποδα μέσα στο νερό,ωστόσο υπήρχε πλήρη σκοτάδι και δεν μπορούσα να προσδιορίσω ακριβώς την θέση μου. Προσπάθησα να κινηθώ γιατί καταλάβαινα πως το αυτοκίνητο γέμιζε νερό,αλλά δεν μπορούσα επειδή το δεξί μου πόδι ήταν σφηνωμένο από το κάθισμα και το ταμπλό που είχε παραμορφωθεί από το ντεραπάρισμα. Άρχισα να κρυώνω υπερβολικά σημειωτέον ήταν Χειμώνας και η θερμοκρασία πρέπει να ήταν στους 2 βαθμούς C απ' ότι είχα δει στο θερμόμετρο του αμαξιού λίγο πριν ντελαπάρω γιαυτό έτριβα τα πόδια μου με τα χέρια για να ζεσταθούν,και τραβιόμουν όσο μπορούσα προς τα επάνω γιατί το νερό έμπαινε μέσα στο αυτοκίνητο πολύ γρήγορα. Ότι και να πω για εκείνη την στιγμή είναι λίγο ,ο πανικός με είχε κυριεύσει γιατί ενώ καταλάβαινα πώς θα πέθαινα δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να το αποτρέψω. Κάποια στιγμή το νερό με σκέπασε τελείως. Με την σκέψη μου έκανα μια πολύ σύντομη προσευχή και αναλογίστηκα....γιατί ρε γαμώτο πρέπει να πεθάνω θεέ μου είμαι πολύ μικρός ακόμα,και μετά τέλος.....έχασα τις αισθήσεις μου (πνίγηκα). Δεν ξέρω πόση ώρα αλλά κάποια στιγμή άρχισα να αισθάνομαι πώς από το στόμα μου φεύγει νερό και έχω την γεύση της λάσπης,ακούω κάποιες δυνατές φωνές ανακατεμένες και κάποιος να με τσιμπάει και να με χτυπάει ελαφρά στο πρόσωπο και κάποια φωνή να μου λέει άνοιξε τα μάτια σου σύνελθε φθηνά την γλίτωσες. Άνοιξα τα μάτια μου λίγο και συνειδητοποίησα πώς είμαι ξαπλωμένος μπρούμυτα στο δρόμο και δυό χέρια να μου κάνουν μαλάξεις,ενώ κάποιος άλλος φώναζε: φέρτε και άλλα ρούχα να τον σκεπάσουμε γιατί μελάνιασε από το κρύο,καθώς είμουν και μούσκεμα βρεγμένος. Χοροπηδούσα από την τρεμούλα,και έκλαιγα από χαρά για την ανέλπιστη τύχη μου αλλά ωστόσο ήθελα να μάθω και πώς την γλίτωσα,τι έγινε ποιος με έβγαλε από το ποτάμι,ποιόν πρέπει να ευχαριστήσω,όμως είμουν αδύναμος καi εξαντλημένος,ώσπου ήρθε ένα ασθενοφόρο με έβαλαν μέσα και με πήγανε στο νοσοκομείο,όπου πέρασα 4 ημέρες,με έντονα συμπτώματα υποθερμίας στην εντατική μέχρι να αποκατασταθώ πλήρως. Στο νοσοκομείο με επισκέφθηκαν οι 2 διασώστες μου για να δουν την πορεία της υγείας μου. Τούς κοιτούσα και τα δάκρυά μου δεν σταματούσαν να τρέχουν,είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να το εξηγήσω. Αφού πέρασε αρκετή ώρα τους ρώτησα πώς με βγάλανε από το ποτάμι. Μου είπαν λοιπόν πώς από αυτή τη στροφή έχουν φύγει πολλά αυτοκίνητα λόγω της ακαταλληλότητας του δρόμου και γιατί η στροφή έχει και ανάποδη κλίση,πως είχα πέσει ανάποδα μέσα σε ένα αρδευτικό κανάλι,και με είχαν δει που ντελαπάρισα ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που ερχότανε πίσω μου και λίγο ποιο μετά ερχότανε αυτά τα δύο παιδιά ηλικίας 25—28. Οι ηλικιωμένοι είπαν στα παιδιά ότι ένα αυτοκίνητο έπεσε μέσα στο κανάλι,και τα δυό παιδιά χωρίς να σκεφθούν τα παγωμένα νερά του καναλιού λόγω της εποχής, βούτηξαν μέσα στο κανάλι το οποίο είχε 1 μέτρο νερό περίπου και γύρισαν το αυτοκίνητο ξανά όρθιο(στην σωστή θέση),και τους βοήθησε σ'αυτό το ότι το αυτοκίνητο σχεδόν επέπλεε μέσα στο νερό και ήταν μικρή η αντίσταση του βάρους του και έτσι με απεγκλώβισαν,παγωμένο και πνιγμένο από το νερό που είχα καταπιεί. Μετά από μερικές ημέρες βγήκα από το νοσοκομείο και επέστρεψα στην Αθήνα μαζί με τους γονείς μου που ήρθαν αμέσως όταν τους ενημέρωσα τι μου είχε συμβεί . Βέβαια πήγα και επισκέφθηκα τους δύο σωτήρες μου οικογενειακώς στο χωριό τους και τους ευχαρίστησα για άλλη μία φορά και φυσικά με τα παιδιά τώρα είμαστε φίλοι και επικοινωνούμε τακτικά. Πέρασα και από τον τόπο του ατυχήματος και σκέφθηκα μόλις το είδα πώς είχαν πολύ ψυχή !!!! αυτά τα δύο παιδιά για να βουτήξουν στο κανάλι να με σώσουν. Όσο για το αυτοκίνητο ένας φίλος ψυχολόγος μου είπε να οδηγήσω αμέσως για να μη μου μείνει κάποια φοβία στο τιμόνι και έτσι και έκανα. Ευχαριστώ και το θεό γιατί ακόμη θυμάμαι την τελευταία μου προσευχή.!!!!!