Ιλιάνα Ρωμανά: (Ψίθυροι ψυχής)

Ψίθυροι  ψυχής

Ιλιάνα Ρωμανά

(Αθήνα)

Πέφτει η βροχή ο ουρανός λες πονάει λες και το σκοτάδι αγκαλιάζει την γη..Η ελπίδα μοιάζει μακριά να πετάει ..πότε ο ήλιος ξανά θα βγει...Λες και οι ουρανοί σκοτείνιασαν για πάντα σύννεφα βαριά αστραπές και βροντές...Μοιάζει τώρα η γη με μια τρύπια παράγκα...Παγωμένες είναι οι ψυχές..Πότε θα λάμψει ο ήλιος να κλείσουν οι ουρανοί να αναστηθεί ο κόσμος το φως να γεννηθεί...Όταν ο βοριάς το ουρλιαχτό του θα πάψει τότε η ελπίδα θα ανθίσει ξανά..Μέσα στην καρδιά ξάφνου ο ήλιος θα αστράψει..Τούτη η ώρα αργεί..ποιος θα μου πει..προσμένω εγώ του ήλιου το φως σημάδι ελπίδας να λάμψει ο ουρανός...Πότε θα'ρθει άραγε ο καιρός;                                                                Όμως πέρα από τους ψίθυρους της καρδιάς,πήρα την πρωτοβουλία να γράψω κι εγώ κάτι που μου συνέβη και μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Καθόμουν πριν από μερικές εβδομάδες με τα ξαδέρφια μου, ετών 6 και 7, τα οποία από τότε που γεννήθηκαν περνούν τα καλοκαίρια τους στο μικρό μας χωριό, την Χαραυγή. Καθόμασταν λοιπόν και διαβάζαμε στην εφημερίδα του χωριού το άρθρο σχετικά με το πανηγύρι του δεκαπενταύγουστου και προς μεγάλη μου έκπληξη τα άκουσα να λένε πόσο ανυπομονούν να έρθει το καλοκαίρι και να πάνε στο χωριό ώστε να δουν τους φίλους τους και να περάσουν καλά. Και ενώ τα άκουγα να συζητάνε σκέφτηκα ότι,αυτά τα παιδιά είναι η μελλοντική νεολαία της χαραυγής! Είναι η νεολαία που θα την κρατήσει ζωντανή, γιατί όπως και να το κάνουμε τα παιδιά της δικής μου γενιάς μεγαλώσανε και ελάχιστα επισκέπτονται το χωριό μας. Για να μην καταλήξει λοιπόν το χωριό μας ένα χωριό "γερόντων", χωρίς να θέλω βέβαια να προσβάλω κανέναν, θα έπρεπε τα άτομα αυτά τα οποία είναι υπεύθυνα για το χωριό μας να σκεφτούν καλύτερα ποιες είναι οι προτεραιότητες τους. Διότι το μέλλον της Χαραυγής ανήκει στα παιδιά...