Χθές έγινε η κηδεία της Μάτως του Τολεμου, κι ο Παύλος μου είπε πως από μένα περίμενε να της γράψω το ΡΕΚΒΙΕΜ.
Έβαλα το νου μου να δουλέψει για να θυμηθώ ποιος ή ποιοι έκαναν την αρχή να πάν να μοιρολογήσουν πάνω απ΄το μνήμα του πεθαμένου τους και θυμήθηκα πως πρώτοι ήταν τα παιδιά της Αθηνάς,Ο Αντώνης ο Θόδωρος ο Στέλιος κ΄οι κόρες της που κάποια ξημερώματα ενός Αυγουστου, μετά το τέλος του 15αυγουστιάτικου πανηγυριύ πήραν την κομπανία του ξαδέρφου τους του Αποστόλη και πήγαν πάνω απ το μνήμα της μάνας τους και της έπαιξαν το λυπητερότερο μοιρολόί. Ύστερα θυμήθηκα την παραγγελιά του τρίσαπίθανου του Λάκη Μήλιου που άφησε στα παιδιά του την Αμαλία και το Δημήτη, πρίν τον κατεβάσου στο μνήμα του να του παίξουν το αγαπημένο του τραγούδι « τον Σεήμπε稻. Μετά μούρθαν στο νού τα ΡΕΚΒΙΕΜ πούγράψα για το Φώτο το Δώνο, για το Λέμο και παλιότερα για τον ανεπανάληπτο χορό του Τόλημου που είχε κάνει τον κύκλο της γής μέσα σε μια νύχτα.Ύστερα θυμήθηκα την παραγγελία του Φώτη προς την κόρη του τη Χαρίκλεια, που της παράγγειλε την ώρα του τραπεζιού στην κηδεία του, τα μεγάφωνα της Ταβέρνας να παίζουν κάποιο μοιρολόϊ. Τώρα εγώ για να εκτελέσω την εντολή του Παύλου έκρινα σαν καταληλότερα τα λόγια της μοναδικής Μελίνας στο τραγούδι της στον πρόγονό της τον Τζό Ντασέν. « Μακρύ ταξίδι κίνησες να πάς, να με θυμάσαι και να μ΄αγαπάς, σου γνέφει η ανατολή,πικρό φιλί.» Της Μάτως που τόσο πολύ αγαπήθηκε απ΄τον άντρα της και τα παιδιά της, αλλά κι απ΄ολους εμάς που ζήσαμε όλες τις φάσεις της ζωής της από κοντά, νομίζω πως της πάει γάντι το τραγούδι της Μελίνας.
Καλό κι ειρηνικό ταξίδι νάχεις Μάτω.
